Ik ben veranderd. Of beter, ik heb mezelf (terug)gevonden. Sinds september 2020 ben ik een proces aangegaan met mezelf. Wat er toen gebeurd is, was de sleutel naar mijn innerlijke gevoel, mijn innerlijke emotie. Ik ben diep gegaan, heel diep. Ik was zo kwaad, zo ontzettend verdrietig, zo eenzaam maar ik voelde me vooral zo ontzettend machteloos. Ik had het gevoel dat ik aan iedereen moest verantwoorden waarom ik me zo voelde en vocht heel hard tegen alle emoties. Maar als ik alleen was, man, dan heb ik zoveel gehuild, geschreeuwd & geroepen.
Ik was mezelf helemaal kwijt. Ik geloofde alles wat anderen over me zeiden zonder nog na te denken of dat eigenlijk wel waar was. Ik geloofde wat voor een verschrikkelijk mens ik was, een slechte moeder, iemand die altijd alles ‘anders’ wou doen.
Op een bepaald moment was ik niet meer in staat om te zorgen voor mijn kinderen. Ik, die Hélène die de meest oprechte en zachtste liefde aan haar kinderen wilt geven. Ik heb daar zo tegen gevochten. Ik durfde tegen niemand te vertellen dat ik niet meer kon, dat ze mijn kinderen moesten overnemen van me en hen liefde moesten geven in mijn plaats. Niemand rondom mij wist hoe diep ik zat.
Ik was een pleaser, liet mijn hele eigen ‘ik’ verkleven met de persoon die mij toen het meeste pijn had gedaan. Ik ging zo ver over mijn grenzen dat ik (bijna) crashte. Ik ging door op pure wilskracht en vocht zo hard terwijl ik eigenlijk gewoon alles mocht loslaten. Ik zocht bij iedereen bevestiging terwijl ik vooral heel diep naar binnen moest gaan om te ontdekken wat ik nodig had, om mijn eigen waarde te zien.
& die eigen waarde, heb ik ontdekt dankzij allerlei prachtige mensen die op mijn pad kwamen. Mensen die dúrven en wouden delen over hun grootste angsten, hun diepste pijnen, hun grootste struggles. Waar ik al dat verdriet, die kwaadheid en die pijn ook mocht loslaten en mocht laten zien zonder oordeel. In zachtheid.
Die kwetsbaarheid die ik met iedereen deelde is het mooiste dat ik toen aan de wereld heb kunnen laten zien ookal ging dat toen (en nu) gepaard met veel angst en veel schaamte.
Ik voel dat ik dit wil delen, omdat mijn grootste angst is om te dúrven genieten van een vertrouwen dat na 2 jaar begint te herstellen. Omdat ik niet durf delen over NU omdat er TOEN zoveel pijn was.
Ik vind het ontzettend spannend om te zeggen dat vertrouwen KAN hersteld worden als je heel hard WILT werken en jouw diepste pijn en angsten onder ogen DURFT kijken.
Dat het ne fucking lange, bikkelharde, tocht is en was…
… en dat ik elke dag dankbaar ben voor de manier waarop ik (geheel onwetend) toch altijd op mijn eigen intuïtie heb durven vertrouwen.
My crazy life as a truckers wife 
Kwetsbaarheid durven laten zien is echt een kracht. Soms moet het even (veel) slechter gaan, voor het beter kan worden. En ik geloof erin dat mensen die zo hard met zichzelf geconfronteerd worden, er altijd sterker uit komen.
Heel veel liefs van hieruit!
LikeLike