Helen, herstellen, doorvoelen.

We hebben in ons gezin bewust voor een heleboel veranderingen gekozen.

7 jaar lang stond ik er alleen voor. Onze gezinssituatie was niet degene waar ik ooit van gedroomd had. Verschillende keren probeerden we de situatie te keren en elke keer werden we geraakt door onze pijnen die ervoor zorgden dat we elkaar opnieuw wegduwden. Zot hè, hoe je allebei zo graag bij elkaar wilt zijn en toch lukt het niet, wat je ook probeert. Of althans zo lijkt het. Want ook al probeerden we het allebei zo hard, altijd was er iets dat ervoor zorgde dat het harde proberen uitmondde in het omgekeerde.

Zo hard ons best doen leidde ernaartoe dat we na twee jaar opnieuw willen proberen en het deze keer anders zullen doen. Deze keer vanuit een volledige andere energie. Vanuit een situatie waarbij we samen (& apart) onze patronen hebben kunnen doorvoelen en nog elke dag mee aan de slag zijn. Verbindend communiceren in plaats van getriggerd worden door alles wat de ander zegt en daardoor ruzie maken. Liefhebben, luisteren, begrip hebben.

Maar man, mijn lijf, ik kan niet omschrijven wat het doet met mijn lijf, emotioneel maar ook fysiek. Alsof ik na 7 jaar OVERLEVEN ineens mag ‘opgeven’. Ik krijg tijd om te LEVEN maar heb geduld nodig… Geduld om mijn lichaam te laten herstellen van jarenlange doorzetting. Van doorgaan zonder stil te staan en doorgaan omdat ik niet anders kon. Ik voel me soms wegzakken in een diepe put waar ik elke keer opnieuw uit probeer te geraken. Mijn levensenergie is eventjes helemaal uitgedoofd.

& eerlijk, ‘t is helemaal ok. We laten ons omringen door mooie mensen en vooral door elkaar. We praten vele uren, iets wat we daarvoor te weinig deden. We beseffen echt dat we onszelf mogen zijn in de meest pure vorm. Want dat is de vorm waarop wij ontzettend van elkaar houden.

Tis voor mij heel moeilijk om toe te geven hoe mijn lijf me even in de steek laat. Als startende ondernemer is dat zwaar. Maar ‘k zou ‘t niet anders willen. Het zorgt ervoor dat ik absoluut de echte doula Hélène kan zijn, de mooiste en zachtste versie van mezelf. Mijn hoofd mag uit en mijn intuïtie mag opnieuw heel erg werken. Leven vanuit die krachtige natuurlijke energie is het doel waarnaar ik streef en ik weet zelfs dat ik er geen moeite voor moet doen om dat te bekomen. Op die manier zal het gewoon automatisch stromen zonder dat ik hoef te forceren.

Het enige wat ik moet hebben is geduld…

En heel veel liefde ❤️

Mag ik voelen wat ik voel? Mag ik ervaren wat ik ervaar?

Ik ben veranderd. Of beter, ik heb mezelf (terug)gevonden. Sinds september 2020 ben ik een proces aangegaan met mezelf. Wat er toen gebeurd is, was de sleutel naar mijn innerlijke gevoel, mijn innerlijke emotie. Ik ben diep gegaan, heel diep. Ik was zo kwaad, zo ontzettend verdrietig, zo eenzaam maar ik voelde me vooral zo ontzettend machteloos. Ik had het gevoel dat ik aan iedereen moest verantwoorden waarom ik me zo voelde en vocht heel hard tegen alle emoties. Maar als ik alleen was, man, dan heb ik zoveel gehuild, geschreeuwd & geroepen.

Ik was mezelf helemaal kwijt. Ik geloofde alles wat anderen over me zeiden zonder nog na te denken of dat eigenlijk wel waar was. Ik geloofde wat voor een verschrikkelijk mens ik was, een slechte moeder, iemand die altijd alles ‘anders’ wou doen.

Op een bepaald moment was ik niet meer in staat om te zorgen voor mijn kinderen. Ik, die Hélène die de meest oprechte en zachtste liefde aan haar kinderen wilt geven. Ik heb daar zo tegen gevochten. Ik durfde tegen niemand te vertellen dat ik niet meer kon, dat ze mijn kinderen moesten overnemen van me en hen liefde moesten geven in mijn plaats. Niemand rondom mij wist hoe diep ik zat.

Ik was een pleaser, liet mijn hele eigen ‘ik’ verkleven met de persoon die mij toen het meeste pijn had gedaan. Ik ging zo ver over mijn grenzen dat ik (bijna) crashte. Ik ging door op pure wilskracht en vocht zo hard terwijl ik eigenlijk gewoon alles mocht loslaten. Ik zocht bij iedereen bevestiging terwijl ik vooral heel diep naar binnen moest gaan om te ontdekken wat ik nodig had, om mijn eigen waarde te zien.

& die eigen waarde, heb ik ontdekt dankzij allerlei prachtige mensen die op mijn pad kwamen. Mensen die dúrven en wouden delen over hun grootste angsten, hun diepste pijnen, hun grootste struggles. Waar ik al dat verdriet, die kwaadheid en die pijn ook mocht loslaten en mocht laten zien zonder oordeel. In zachtheid.

Die kwetsbaarheid die ik met iedereen deelde is het mooiste dat ik toen aan de wereld heb kunnen laten zien ookal ging dat toen (en nu) gepaard met veel angst en veel schaamte.

Ik voel dat ik dit wil delen, omdat mijn grootste angst is om te dúrven genieten van een vertrouwen dat na 2 jaar begint te herstellen. Omdat ik niet durf delen over NU omdat er TOEN zoveel pijn was.

Ik vind het ontzettend spannend om te zeggen dat vertrouwen KAN hersteld worden als je heel hard WILT werken en jouw diepste pijn en angsten onder ogen DURFT kijken.

Dat het ne fucking lange, bikkelharde, tocht is en was…

… en dat ik elke dag dankbaar ben voor de manier waarop ik (geheel onwetend) toch altijd op mijn eigen intuïtie heb durven vertrouwen.

Én hoe gaat het met jou de laatste tijd?

De laatste dagen zit ik zoveel in mijn hoofd, wat een zware periode, wat een ontzettende draaglast. Hoeveel kracht hebben we met z’n allen nog over om door te gaan? Hoeveel kunnen we nog verdragen? Wat er gebeurt om me heen, doet me echt veel pijn. Nadat de mondmaskerplicht werd ingevoerd voor kinderen vanaf 6 jaar kwam alles ineens zo binnen. Wat doe je dan? Waar ga je voor?

Een droomwereld, dé droomwereld zoals ik hem zie in mijn dromen. Ik wil hem graag op papier zetten maar vooral ook graag realiseren. Alles wat we doen, hoe ‘we’ leven, het voelt helemaal niet oké. Toen onlangs iemand tegen me zei ‘Hélène, ik heb echt bewondering voor jou, hoe jij dat doet, met 3 kinderen, ik zou niet weten hoe eraan te beginnen, wat ben jij krachtig en sterk, chapeau’. ’t Was niet de eerste keer dat ik zoiets hoorde, die mama aan de schoolpoort die samen met haar man elke ochtend haar kinderen afzet, die me bewondert omdat ik dat alleen kan en zij zich al bijna schuldig voelt, of een slechte moeder voelt omdat zij daar hulp voor nodig heeft. De schoonzus die me wel 100x stuurt hoe knap ze ’t vindt wat ik allemaal doe, want ‘dat 1 kind al zwaar is’. Elke keer ik zoiets hoorde ging ik verder, ik daagde mezelf meer uit en dacht dat het zo hoorde, dat krachtig zijn net was wat ik moest uitstralen om complimenten te ontvangen. & toen ben ik naar binnen gegaan, naar mijn hart, mijn buik, die al jaren schreeuwden om rust te nemen, om niet nóg meer te doen.

Hoe kan het dat wij allemaal alles alleen doen? Hoe kan het dat mijn man keihard moet werken zodat ik zoveel mogelijk bij de kinderen kan zijn en hij daardoor elke levensfase van hen moet missen en wij daardoor onze oneindige reeks aan rekeningen kunnen betalen? Hoe kan het dat elke ochtend wel 10 ouders dezelfde kant uitrijden en er zo weinig elkaars kinderen meenemen. Hoe kan het dat wij elkaar niet meer helpen? Dat wij elkaar niet meer dragen? Dat een mama die pas bevallen is, de dag nadien alweer recht moet staan voor de andere kinderen? Dat een kindje op de leeftijd van twee maanden al naar de crèche moet gaan? Dat ze in diezelfde crèche helemaal niet de liefde kunnen geven aan dat kindje dat bij z’n mama hoort te zijn omdat ze zoveel kindjes hebben die ze niet kunnen geven wat ze zouden willen? Dat we ver weg moeten zoeken naar een school die meedraagt aan de groei van een kind, die het kind op een niet-straffende, niet-oordelende en liefdevolle manier helpt groeien en die scholen vaak zelfs onbetaalbaar zijn? Hoe komt het dat we kinderen niet meer zien als een kind maar als mensjes die direct moeten meedraaien in de maatschappij en van kleins-af-aan stress ervaren? Hoe komt het dat we niet meer leren van en met verschillende generaties? Dat ouderen weggeduwd worden in een rusthuis omdat ze ‘teveel’ zijn? Dat er zoveel eenzame mensen zijn die verlangen naar mensen rondom zich heen zonder uitgesloten te worden? Hoe komt het dat we in de winkel amper nog gezonde voeding kunnen vinden (of dat we eigenlijk niet eens weten wat gezonde voeding is)? Hoe komt het dat we niet weten hoe belangrijk de zon voor ons is, of onze ademhaling, of zelfs de soort schoenen die we dragen? Hoe komt het dat er alleen maar ruzie is en oordeel? Dat we niet meer luisteren naar elkaar maar enkel kijken naar elkaar? Dat psychologische hulp onbetaalbaar is? Dat zoooooveel mensen een burn-out hebben? Dat meditatie en rust niet worden aangeleerd op school?

Hoe komt het dat heel dit coronagebeuren ertoe leidt (lijdt!) dat dit allemaal nóg meer versterkt wordt? De afstand nog groter wordt en de verdeeldheid toeneemt? We zien elkaar niet meer als mens maar als vaxx of anti vaxx, als schaap of als wappie. Ik heb zo lang gestreden, gehoopt dat ik de wereld kon veranderen maar dat kan ik niet. Wat ik kan doen is mezelf veranderen, zonder mezelf te verloochenen. Liefde uitstralen naar iedereen die ze nodig heeft en open staan voor alle hulp, knuffels en rust die we nodig hebben. In een wereld waar geld, overleven betekent, proberen om net nóg meer waarde toe te voegen door mijzelf te zijn.

Ik ben echt al lang niet meer sterk en het opgeven staat soms dichterbij dan doorgaan. Ik zou willen vluchten naar die droomwereld maar er moet nog gigantisch veel gebeuren om deze te creeëren. Ik ben er mee bezig, elke dag. Maar God, wat is dit zwaar. Had dit maar gewoon allemaal al ‘normaal’ geweest.

Hoogzwanger midden in het ‘coronatijdperk’

In tijden van Coronavirussen, quarantainemaatregelen, lockdowns & hoogzwanger zijn, voel ik mij even opnieuw aangetrokken tot het schrijven van een blog. Niet alleen omdat we met z’n allen in een benarde situatie zitten maar vooral ook omdat mijn nood hoog is om te praten.

38 weken zwanger, middenin deze onwerkelijke situatie. Binnen dit en 14 dagen moet ik een kind op de wereld zetten. Ik weet niet of ik blij moet zijn of bang. Ik weet zelfs niet of ik kan verlangen naar baby’s komst. Je wordt zwanger, kijkt uit naar alle momenten die er komen maar dit was precies niet wat in gedachten had toen ik die positieve zwangerschapstest in mijn handen had enkele maanden geleden.

Ik ben me al enkele weken aan het voorbereiden op een thuisbevalling en eerlijk, dit lijkt me de meest wondermooie gebeurtenis in mijn leven. Op dat vlak ben ik ook echt dankbaar dat dit ook de ideale keuze zal zijn op dit moment. Mijn hele gezin mag aanwezig zijn, we moeten niet gesplitst worden en kunnen samen in onze bubbel vertoeven. Maar we gaan geen mensen rondom ons hebben die ons daarna heerlijk kunnen verwennen. Die ons komen knuffelen en eten brengen, die onze baby komen bezoeken en overrompelen met kusjes…

Corona heeft ons de laatste dagen hier thuis in quarantaine geplaatst. Wij gaan het huis niet uit maar krijgen de ontzettend mooie kans om samen met ons gezin te verbinden. Wouter, ik en de kids hebben in tijden niet zoveel kunnen genieten van elkaar. We MOETEN onthaasten en dat heeft zo’n positieve impact op ons leven. Dit zorgt er voor dat ik mij zo gesterkt voel om in deze donkere tijd een lichtpuntje op de wereld te zetten. & wetende da we misschien geen geboortekaartjes gaan kunnen sturen omdat de post niet meer werkt, of dat we enkel ons hamster-eten gaan kunnen opeten, dat we geen extra pakje zullen bestellen dat we de baby aan kunnen doen,… dat doet er allemaal niet meer toe.

Als er 1 ding is wat telt, dat voel ik elke dag meer en meer, dan is het gewoon samen zijn. Genieten van een situatie die moeder Aarde aan ons opgedragen heeft want ik ben ervan overtuigd dat er voor alles een reden is en Corona is nu onze reden…

Zo dankbaar voor alles en iedereen rondom ons, ver en dichtbij ❤️

Of all the rights of women, the greatest is to be a mother.

Naar aanleiding van wereldvrouwendag zal mijn blog deze keer gaan over het allermooiste recht van vrouwen; mama worden/zijn.

Aangezien ik op 1 maart 2018 voor de tweede keer mama werd van een wondermooie zoon, is mijn oerkracht recent nog op volle toeren geweest. Ik wil jullie graag meenemen in het verhaal van mijn bevalling, die zonder twijfel, voor mij, de meest geweldige gebeurtenis van mijn leven was.

28 februari 2018, ik werd wakker, deed Louie naar school en voelde af en toe wat krampjes, niks ergs. Gewoon zoals de voorbije dagen een beetje op- en afnemende pijn die niet erger werd. Volgens de gynaecoloog waren het voorweeën. ’s Avonds kroop ik in bed zoals elke avond met diezelfde voorweeën en had een heerlijke nacht met veel slaap en weinig pijn.

Toen ik op 1 maart ’s ochtends wakker werd, was er wel iets anders dan de voorbije weken. De pijn was nog steeds aanwezig. Niet harder, niet pijnlijker, niet frequenter maar wel gewoon nog aanwezig. Ook die ochtend deed ik Louie naar school en hield ik me verder wel wat rustig. Ik voelde dat er precies toch meer aan de hand was, omdat ‘de pijn’ alsmaar bleef komen en terug wegging. Ik belde mijn mama zodat ze wat bij mij kon blijven, gewoon om gerust te zijn. Wouter was aan ’t werken maar was ook al op zijn hoede dat het die dag wel eens kon gebeuren.

Ik haalde Louie op om 12u en ging terug naar huis. Toen ik Louie rond 14u in zijn bedje stak, besloot ik toch maar eens naar de vroedvrouw te bellen. Een uurtje later was ze bij mij en voelde ze dat ik een goeie 5cm ontsluiting had. Ok, en dat allemaal ‘zonder pijn’, zalig! ’t Was dan ook snel duidelijk dat ik in arbeid was. Rond 17u vertrokken we naar het UZ in Gent, waar mijn vroedvrouw uit Gent ons stond op te wachten.

Toen we ons geïnstalleerd hadden in de kamer, was mijn pijn bijna weg… stilgevallen door de rit in de auto, komt vaak voor blijkbaar. Een beetje adrenaline van op de baan en hup, alles valt stil. We besloten de natuur een klein beetje te helpen door het ziekenhuis te gaan verkennen. Trappenlopen en lange gangen bewandelen waren ideale scenario’s om de weeën terug wat op te wekken. Ik denk dat we wel 1000 trappen gedaan hebben, van boven naar beneden en omgekeerd. 8 verdiepingen hoog, maal 10 ofzo. (Duizend maal dank aan vroedvrouw Ann die ook haar calorieën op die manier serieus verband heeft :-)). Het had effect! De weeën kwamen terug sneller en werden toch wel ietsje pijnlijker.

Toen we rond 19u30 terug in de kamer kwamen was het shiftwissel. Vroedvrouw Ann werd omgeruild voor vroedvrouw Anaïs. Zij controleerde opnieuw mijn ontsluiting en moest ons wat teleurstellen omdat alles nog hetzelfde was zoals thuis. We kregen de keuze om naar huis te gaan of te blijven. Ik volgde mijn instinct en wist dat ik moest blijven.

Ik legde me eventjes rustig op bed en toen begon het! De weeën werden plots veel intenser, langer, pijnlijker. Door de lessen mindful bevallen door vroedvrouw Veronique, wist ik perfect wat ik moest doen. Ik zette me op de bal, deed mijn ademhalingsoefeningen en bleef rustig, wee voor wee. De intensiteit was een uurtje nadien echt al heftig en ik voelde toch dat het lichtjes moeilijker werd om de weeën op de vangen.

Ongeveer een half uur later twijfelde ik of ik zou durven roepen dat ik niet meer kon. We leerden in de lessen en je leest ook wel overal in de boekjes dat de moment dat je niet meer kan, de moment is dat je er bijna bent. Ik besloot tijdens een hele heftige wee toch te roepen dat ik niet meer kon en Anaïs besliste met die woorden om nog eens te voelen hoe ’t was met mijn ontsluiting.

9cm je bent er bijna. Whaaaaaat! Ik kon mijn oren niet geloven. Ik had zelfs eigenlijk nog niet zooooo heel veel pijn gehad.. Anaïs liet het bad lopen (ik wou echt een onderwaterbevalling!) en maakte alles klaar. Enkele minuten later kreeg ik persweeën en ging ik in bad. Mijn vliezen braken bij de volgende perswee en een paar tellen later was onze prachtige tweede zoon geboren nadat ik hem zelf mocht opvangen en op mij leggen. Otis, een wondermooi kindje die als twee druppels water op zijn grote broer leek. Een kindje die zo prachtig, natuurlijk en helemaal relaxed op de wereld is gekomen. Ik heb gehuild, zoveel gehuild omdat ik zo ontzettend trots was op wat ik net verwezenlijkt had (en op dat prachtig kind dat op mijn borst lag). Ik heb al mijn oerkrachten kunnen gebruiken om deze wondermooie baby op de wereld te zetten.

Ik heb echt gedaan waar een vrouwenlichaam voor gemaakt is!

& nu gaan we weer verder, de borstvoeding is goed gestart. Deze lieve baby gaat nog verder groot worden door mijn lichaam, tot hij groot genoeg is om verder te kunnen. Ons tweede avontuur is begonnen en ik ben er zooooo klaar voor!

Deze prachtige roze bevallingswolk werd mogelijk gemaakt door een geweldig team van vroedvrouwen van ‘Geboren in Gent’, mijn eigen vroedvrouw Iphegenia en Wouter, de meest geweldige man/papa aan mijn zijde om mij te steunen in het meest intieme moment van mijn/ons leven. BEDANKT!

Ik hoop oprecht dat alle vrouwen op deze manier kunnen bevallen en dat ze enorm gesteund kunnen worden door vroedvrouwen die dag en nacht klaarstaan voor momenten zoals deze. Het is echt de moeite waard om de natuur en jouw lichaam te volgen en ervan overtuigd te zijn dat wij vrouwen de oerkracht bezitten die ze miljoenen jaren geleden ook al hadden.

& om af te sluiten:

Wanneer blijdschap en verdriet je tegelijk overspoelt

Alvorens ik ga bevallen moet er me nog iets van het hart, tijd om nog eens werk te maken van mijn blog zodat jullie weten wat me bezig heeft gehouden.

Half juni 2017, ik doe een positieve zwangerschapstest en ons geluk kan niet op. Na mijn miskraam in juli 2016 had ik eindelijk terug zin om zwanger te worden. Bijna een jaar lang had ik het uitgesteld maar de babykriebels werden te sterk. Wat heerlijk om te weten dat er terug een klein mensje in mijn buik groeit. Ik besluit om absolute zekerheid te hebben en ga naar de huisarts voor een bloedtest.

De volgende ochtend krijg ik al heel vroeg telefoon. ‘We kunnen duidelijk zien in jouw bloed dat je pril zwanger bent, proficiat. Maar… we zien ook dat je een recente CMV infectie hebt.’ Ik ken niks van die dingen. Ik had wel al eens gehoord van CMV en dat het beter is om dit niet te krijgen tijdens de zwangerschap maar ik was niet echt op de hoogte.

CMV: cytomegalovirus. Behoort tot de herpesvirussen zoals koortsblazen, zona, windpokken en klierkoorts. Komt heel vaak voor bij peuters en kleuters en zet over via speeksel, urine, bloed, tranen,… De meeste mensen die dit virus doormaken, voelen hier weinig van. Een banale verkoudheid en wat extra vermoeidheid zijn vaak de duidelijkste tekenen.

Ik ging natuurlijk direct googelen en kwam daar de meest dramatische verhalen tegen over CMV tijdens de zwangerschap. De spanning greep me rond de keel en ineens was de roze zwangerschapswolk een donkere onweerswolk geworden. De bedoeling was dat ik een afspraak ging maken bij een prof in het UZ in Gent om te luisteren wat onze mogelijkheden waren.

Toen we aankwamen in het kabinet van de dokter waren Wouter en ik muisstil. We waren echt bang voor wat we te horen zouden krijgen. Eerst en vooral kreeg ik een echo. Een mini-klein babyvisje was zichtbaar op de echo en er volgde een prachtige hartslag waardoor de tranen in onze ogen sprongen. De zwangerschap verliep op dit moment helemaal goed dus het was tijd om wat meer info te krijgen.

Wanneer een vrouw besmet geraakt met CMV in het eerste trimester van de zwangerschap is de kans 1/3 dat je kindje ook besmet geraakt. Wanneer jouw kindje bij de besmette kindjes hoort, is de kans heel groot dat er een ernstig gezondheidsprobleem bij de baby zal ontstaan. Dit wil zeggen, dat de kans reeël is dat we op 6 maanden zwangerschap te horen zouden krijgen dat ons kindje niet levensvatbaar zou zijn en we de zwangerschap op dat ogenblik moeten afbreken. ‘Wattt?!!’ We kregen van de professor enkele keuzes waarover enkel wij konden beslissen.

-We beëindigen de zwangerschap in dit prille stadium zodat er geen risico is op een besmette baby.

-We zetten de zwangerschap verder, krijgen een vruchtwaterpunctie op 5 maanden zwangerschap en wachten af wat de resultaten zijn. Als de vruchtwaterpunctie geen CMV besmetting toont is de kans 99,9% zeker dat de baby niet besmet is en dus geen enkele van bovengenoemde gezondheidsproblemen zal ervaren.

Uuuuuuren heb ik gehuild in de auto en thuis. Wat moet je doen in zo’n situatie? Kies je voor zekerheid maar verlies je daar weer een kindje mee of neem je risico’s. Het grootste risico voor ons was dat we te horen konden krijgen na de vruchtwaterpunctie dat het kindje besmet was en dat we verder moesten opgevolgd worden. Je krijgt dan een mri scan om te kijken naar de hersenen en wanneer je dan slecht nieuws krijgt (zoals verkalking waarbij de baby niet levensvatbaar zal zijn) kan je alsnog de zwangerschap beëindigen. Dus bevallen van een kindje dat niet levensvatbaar is en dus ouder worden van een doodgeboren kindje, van een wezentje dat je dan al hebt voelen schoppen, bewegen en hebt liefgehad,…

Ik heb toen zoveel steun gehad van Wouter, die ook zo machteloos stond tegen deze beslissing. Na dagenlang huilen, kwaad zijn, onmacht,… besloten we een beslissing te maken. We hebben veel met vrienden en vriendinnen gepraat en ook onze mama’s en papa’s hebben ons enorm gesteund. Ik luisterde ook naar verhalen van mensen die dezelfde keuze hebben moeten maken.. (hartverscheurend!). Maar uiteindelijk, & dat zien jullie nu aan die dikke buik waarmee ik rondloop, hebben we besloten om een risico te nemen. Om dit prachtige kindje te laten leven en samen uit te kijken naar de geboorte!

De tijd ging door, we kregen extra echo’s en extra bloedonderzoeken maar telden vooral af naar de vruchtwaterpunctie.

De gewone gang van ’t leven ging natuurlijk ook door. Op 19 augustus beleefden we een van de mooiste dagen van ons leven op onze trouw en enkele dagen later was het weer tijd voor een enorm keerpunt en veel verdriet want toen nam ik afscheid van Boobs ’n Burps (mijn job als borstvoedingsdeskundige). Deze wirwar van emoties zorgde ervoor dat ik me echt heel erg slecht gevoeld heb. Ik was echt op en wou gewoon verder, zonder zorgen, aftellend naar dat kleine wondertje in mijn buik.

Half september 2017, de moment van de vruchtwaterpunctie is aangebroken. Met een klein hartje gaan Wouter en ik naar het UZ in Gent. Ik mag direct op de tafel gaan liggen. Twee gynaecologen staan klaar om mij een venijnige prik in mijn buik te geven. Al bij al viel dat allemaal goed mee, we konden zien dat de baby probeerde grijpen naar het buisje dat in mijn buik werd geschoven (ongevaarlijk hoor!) ma dat was wel echt suuuuperschattig. Daarna mochten we naar huis, zonder resultaat. De 3 spannendste dagen van ons leven volgden. Op vrijdagavond om 20u kregen we telefoon, professor Roets, ze deed een hele lange uitleg om dan te vertellen dat alles ok was. Dat er geen CMV in het vruchtwater gevonden is en dat we opgelucht mochten ademhalen. Ein-de-lijk! Eindelijk genieten van dat kleine beweeglijke kindje in mijn buik. Eindelijk aftellen naar februari. Eindelijk terug leven ipv overleven. Wat een ongelooflijke opluchting.

Soms lijkt het allemaal al zo ver weg maar het is nog maar zo kort geleden. Voordat ik ga bevallen wou ik dit nog eventjes van me afschrijven zodat ik anderen een hart onder de riem kan steken die ’t zelfde mee zouden maken maar ook voor mezelf, om alles een plaats te kunnen geven en dit verdrietige hoofdstukje te kunnen afsluiten.

We kijken zó enorm uit naar de komst van babybroertje en ik kan al niet meer wachten om jullie binnenkort te vertellen dat hij geboren is! ❤️

Chauffeur national

Elke keer opnieuw neem ik me voor om wat meer tijd in mijn blog te steken én elke keer opnieuw lukt het mij niet. Nuja, als je een tweejarige peuter in huis rondlopen hebt, heb je vaak wel wat anders te doen dan te bloggen. 

My crazy life as a truckerswife, zo begon het allemaal. Elke week alleen met Louie wachtend op onze truckerspapa die op vrijdagavond naar huis terugkeert. Sinds kort is daar een beetje verandering in gekomen. Onlangs, toen ik nog dacht dat ik de hele wereld aankon, namen Wouter en ik een grote beslissing over het truckersleven. 

’t Was vrijdagavond, na een drukke werkweek belde Wouter mij dat hij niet op tijd thuis ging zijn en ons pas op zaterdagochtend kon vervoegen. Door een samenloop van omstandigheden, je kent het wel, veel gewerkt, een peuterpuber in huis, er altijd alleen voor staan, vermoeidheid,… sloeg de paniek bij me toe. Wilde ik dit wel, wil ik echt mijn hele leven elke dag alleen gaan slapen en wachten tot mijn man thuiskomt? Wil ik echt dat Louie zijn papa bijna nooit ziet? Wil ik elke avond zelf mijn tv-programma’s kiezen? Wil ik elke avond eten wat alleen ik lekker vind? Nee nee nee! Ik besloot direct aan de telefoon te vertellen dat dit, na een jaar, toch net iets teveel energie van me vraagt. Wouter kon zich direct vinden in mijn gevoel. Wou hij elke avond in zijn vrachtwagen slapen? Wou jij zijn zoon bijna nooit zien? Wou hij elke avond wegrestaurantvoeding eten? Nee nee nee! 

Die maandag erop was alles al ik de chakos, als vrachtwagenchauffeur geraak je gelukkig heel snel aan een nieuwe job en er was steeds een bedrijf dat hem nauw aan het hart lag waar ze chauffeurs zochten. 

Een nieuw tijdperk was aangebroken, nationaal vrachtwagenchauffeur die elke avond naast zijn vrouwke en kindje in zijn bed kan kruipen. Heeeeeerlijk! 

Dus bij deze, ik ben nog steeds een truckerswife maar eentje die nu meer dan ooit geniet van haar gezin. Pas op, ’t was niet gemakkelijk. Probeer maar eens na een jaar niet samengeleefd te hebben, je terug aan te passen aan elkaar. Alle gewoonten die Louie en ik gecreëerd hadden moesten plaats maken voor Wouter, die natuurlijk ook gewoontes gecreëerd had. 

’t Eerste wat hij deed als hij thuiskwam, was zijn voeten onder tafel schuiven en wachten op zijn eten, daarna een douche nemen en in de zetel gaan hangen. Hello, ’t is hier geen wegrestaurant hè… we spraken ook weinig tegen elkaar. Want ja, we waren het zo gewoon om niks te vertellen ’s avonds. We hebben moeilijke momenten gehad, hele moeilijk zelfs. Maar ondanks dat, heeft het ons weer zoveel dichter bij elkaar gebracht. 

Want eindelijk, eindelijk, heb ik ’s avonds een gezin bij mij waar ik zielsveel van hou en alles voor zou doen. Eindelijk kan ik mijn koude voeten opwarmen aan zijn warme benen. Eindelijk kan ik hem voor ’t slapen een zoen geven en bij ’t opstaan een veilige rit wensen. Eindelijk zijn we samen! 

Het mooiste wat me ooit overkwam.

Een wonder, het meest fantastische wonder dat ik ooit had gezien. Exact twee jaar geleden legde de vroedvrouw onze perfecte creatie, ons meesterstuk op mijn borst. Niet alleen jij werd die dag geboren, ook ik werd opnieuw geboren. 

Nooit had ik durven denken dat jij van mij de persoon zou maken die ik nu ben. Een wondere, nieuwe wereld ging voor me open. Ik ontdekte een kant van mezelf waarvan ik niet eens wist dat die aanwezig was. Opgroeien, opvoeding, zorgen voor… allemaal kernwoorden waarin ik mij nog steeds aan het verdiepen ben. Vanaf dag 1 besloot ik gewoon de natuur te volgen, niet de menigte te volgen maar jou te volgen. Van overal kwamen goedbedoelde meningen maar naar geen enkele heb ik geluisterd. Ik luisterde enkel naar wat jij van me vroeg. Wanneer je huilde dan trooste ik je, wanneer je nabijheid wilde dan kreeg je die, wanneer je honger had gaf ik je voeding, urenlang, nachtenlang. Ik droeg je, altijd. Ik gaf je voeding, bijna constant. 

Nu je ouder wordt, ben je volop bezig met ontwikkelen. Jouw eigen persoonlijkheid komt steeds sterker tevoorschijn. We moeten zo ontzettend veel van elkaar leren. Wanneer er een moment is dat je ’t lastig hebt met de intense prikkels die je opvangt op deze wereld, dan knuffelen we je, helpen we je en ondersteunen we je zodat je zelf weer verder kunt gaan.
’t Is in een maatschappij als deze niet gemakkelijk om niet mee te lopen met de menigte maar ik ben ervan overtuigd dat we ’t goed doen. Dat merk ik aan hoe je je voelt, hoe je met anderen om gaat en hoe anderen over jou denken. 

Elke dag proberen we te genieten van alle kleine dingen die we je kunnen leren. Want wat voor ons zo vanzelfsprekend is, is voor jou een wonderbaarlijke ontdekking. Vandaag was je zó trots omdat je met je vingers ‘2’ kon tonen. Want ja, je wordt morgen twee jaar! Je bent zo fier op alle dingen die je doet en ontdekt, en terecht! Het is amper te begrijpen hoe een kind op zo’n korte tijd zo enorm veel kan bijleren. Ik wens alle ouders veel ruimte en tijd om met hun kinderen samen te ontdekken en te leren want daar staan we echt te weinig bij stil. Neem die extra tijd voor jouw kindjes, zet de dagelijkse sleur even aan de kant om mee met hen op pad te gaan. Want er is niemand die later zal zeggen ‘ik heb spijt dat ik zoveel tijd in mijn kind heb gestoken’. 

Aangezien ik ziek thuis ben met een vervelende keelontsteking ga ik mij snel omdraaien in bed want ik voel alweer die klamme handjes naar me zoeken. Klaar om een alweer een heerlijke knusse nacht in te gaan, waarin wij alle tijd die we hebben moeten missen met elkaar weer zalig kunnen inhalen. 

Morgen wordt Louie twee jaar. De twee meest fantastische jaren van mijn leven. We gaan het moment vieren dat niet alleen Louie geboren werd maar ook ik een nieuw mens werd ❤️

Oja, nog een ding, voor de geïnteresseerden, we behalen morgen de WHO-norm!!!

Gemis

25 december, 21u40. Kerstmis zit er alweer op. De tijd gaat veel te snel wanneer je samen bent met jouw familie. Eten, drinken, spelletjes spelen, lachen, genieten van leuke verhalen en samen fantaseren over de toekomst. Na lange tijd elkaar terugzien en weer eventjes wegdromen over de leuke dingen die we vroeger allemaal meegemaakt hebben. Het blijde weerzien van die fantastische bekende gezichten en anderzijds het gemis van de mensen die je niet ziet op deze dagen. Allemaal dingen die bij ons Kerstfeest horen. 

Jammer genoeg passeren dagen als deze in een vingerknip. Vrijdag stond ik nog in de winkel om kerstaankopen te doen en nu lig ik al in mijn bed, klaar om aan de nieuwe werkweek te beginnen. Een werkweek die ook tijdens de feestdagen inhoudt dat Louie en ik er alleen voor staan. Morgen om 4u loopt de wekker alweer af en start de motor van Wouter zijn vrachtwagen om alweer een week op de baan te gaan. Na deze leuke weekends is het altijd weer net iets moeilijker om elkaar uit te zwaaien. 

Morgenavond kruipen Louie en ik weer in een koud bed zonder Wouter naast onze zijde. Urenlange telefoongesprekken om het gemis een beetje te minderen. Lieve sms’jes om te vertellen hoe graag we elkaar zien en elke ochtend een ‘voorzichtig op de baan’ zodat hij weet dat ik me soms wel zorgen maak over de drukke wegen en onvoorzichtige chauffeurs. Alweer vertellen tegen Lou’tje dat papa vrijdag terug thuis zal zijn en we dan weer veeeeel kunnen spelen en knuffelen. 

Alhoewel dit allemaal zo triest klinkt, ben ik ook wel positief hoor. Het bed is dan wel koud maar ik heb zooooveel plaats, Louie en ik kiezen elke dag onze lievelingsgerechten en we spelen vele uren samen zonder gestoord te worden. Samen knuffelen in de zetel, koprollen in bed en buiten op avontuur gaan is onze manier om eventjes niet te denken aan het gemis aan Wouter. 

Ik kijk alweer uit naar vrijdagavond, wanneer we de vrachtwagen door het dorp zien rijden en Louie met zijn vingertje wijst en papa roept. Ongeduldig als hij is, zich zo snel mogelijk uit mijn armen wurmt en naar papa toe loopt. Gevolgd door een dikke knuffel en kus vraagt Louie bijna onmidelijk om achter het stuur van de vrachtwagen te zitten en te doen alsof hij gaat rijden. 

Nog enkele jaren en ik vrees dat ik helemaal alleen zal zijn in de week… want deze kleine pruts is helemaal gek van zijn papa …en van de vrachtwagen!

Ik wil je in een doosje doen, je beschermen tegen het leven…

Net zoals velen onder ons ben ik deze ochtend wakker geworden met het nieuws dat de nieuwe Amerikaanse president verkozen is. Trump, Donald John Trump. De man die onze wereld zal veranderen. Na een maandenlange campagne heeft hij de top bereikt. Bekend als grove, liegende, vrouwonvriendelijke, rasistische vent wordt deze man president van een politieke en economische grootmacht. De mexicaanse grenzen sluiten, pro wapenbezit en opnieuw invoeren van de doodstraf zijn nog maar een kleine greep uit zijn beleidspunten. Zijn eerste speech als verkozen president klonk beter, hij zei dat hij wil investeren in infrastructuur, samenwerking wil met bevriende landen en de economie fors wil laten groeien. Dat klinkt geruststellend, maar hij heeft mijn onzekerheid niet weggenomen.

Waarnaar ik vooral benieuwd ben, is onze toekomst. Hier in ons huis loopt een prachtig klein mannetje rond die zich van geen kwaad bewust is. Hij leert de wereld spelenderwijs kennen en vindt deze geweldig. Hij is helemaal ondersteboven van een lieveheersbeestje dat op zijn vinger komt zitten en dan terug wegvliegt. Heerlijk, genieten van de kleine dingen in de wereld. Konden we dat allemaal maar wat meer en vaker doen. Eventjes stilstaan bij de wonderen die de natuur ons te bieden heeft. De blaadjes aan de bomen die op dit moment prachtig oranjerood zijn en op deze manier een verbluffend beeld brengen in ons landschap. De mist die ’s ochtends over de velden hangt, de zon die een prachtig kleurenpallet aan de hemel toevoegt.. Toen ik deze ochtend Louie in het kinderdagverblijf afzette, zag ik al die lieve kleine kindjes genieten van een sprookje dat de begeleidster aan het voorlezen was. Ze droomden weg over een mooie prins en zijn prachtige prinses die nog jaaaaren lang en gelukkig leefden. Zonder ruzie, zonder oorlog, enkel maar veel liefde. 

Op een dag besef je dat het leven geen sprookje is. Dat er jammergenoeg heel veel mensonwaardige dingen gebeuren in de wereld. Dat er mensen zijn die nu op een bootje ronddobberen met hun kleine kindjes op de zee, op zoek naar geluk en een betere wereld, breekt mijn hart. Zo veel mensen die elkaar het leven moeilijk maken, die elkaar dingen aandoen die geen mens zou mogen meemaken. Ik wou dat ik een toverstokje had en hocus pocus van deze plek een betere wereld kon maken. Tot dan zal ik zelf proberen te helpen waar ik kan, lief te hebben en proberen werken aan de dingen waarop ik wel invloed heb. Mijn familie en vrienden graag zien, nieuwe mama’s (& papa’s) helpen met hun kleine wondertjes, mijn gezin liefhebben en genieten van het leven. Goeiemorgen zeggen tegen een vreemde op straat, hulp bieden aan een mevrouw die haar boodschappen niet kan dragen, de deur opendoen voor iemand in de winkel,…

Ik ben ervan overtuigd dat deze kleine dingen al een hele grote stap in de juiste richting zijn en voor de rest komen we er wel in de wereld, met of zonder Trump, laten we beginnen bij onszelf, want dat is waar alles start!