Én hoe gaat het met jou de laatste tijd?

De laatste dagen zit ik zoveel in mijn hoofd, wat een zware periode, wat een ontzettende draaglast. Hoeveel kracht hebben we met z’n allen nog over om door te gaan? Hoeveel kunnen we nog verdragen? Wat er gebeurt om me heen, doet me echt veel pijn. Nadat de mondmaskerplicht werd ingevoerd voor kinderen vanaf 6 jaar kwam alles ineens zo binnen. Wat doe je dan? Waar ga je voor?

Een droomwereld, dé droomwereld zoals ik hem zie in mijn dromen. Ik wil hem graag op papier zetten maar vooral ook graag realiseren. Alles wat we doen, hoe ‘we’ leven, het voelt helemaal niet oké. Toen onlangs iemand tegen me zei ‘Hélène, ik heb echt bewondering voor jou, hoe jij dat doet, met 3 kinderen, ik zou niet weten hoe eraan te beginnen, wat ben jij krachtig en sterk, chapeau’. ’t Was niet de eerste keer dat ik zoiets hoorde, die mama aan de schoolpoort die samen met haar man elke ochtend haar kinderen afzet, die me bewondert omdat ik dat alleen kan en zij zich al bijna schuldig voelt, of een slechte moeder voelt omdat zij daar hulp voor nodig heeft. De schoonzus die me wel 100x stuurt hoe knap ze ’t vindt wat ik allemaal doe, want ‘dat 1 kind al zwaar is’. Elke keer ik zoiets hoorde ging ik verder, ik daagde mezelf meer uit en dacht dat het zo hoorde, dat krachtig zijn net was wat ik moest uitstralen om complimenten te ontvangen. & toen ben ik naar binnen gegaan, naar mijn hart, mijn buik, die al jaren schreeuwden om rust te nemen, om niet nóg meer te doen.

Hoe kan het dat wij allemaal alles alleen doen? Hoe kan het dat mijn man keihard moet werken zodat ik zoveel mogelijk bij de kinderen kan zijn en hij daardoor elke levensfase van hen moet missen en wij daardoor onze oneindige reeks aan rekeningen kunnen betalen? Hoe kan het dat elke ochtend wel 10 ouders dezelfde kant uitrijden en er zo weinig elkaars kinderen meenemen. Hoe kan het dat wij elkaar niet meer helpen? Dat wij elkaar niet meer dragen? Dat een mama die pas bevallen is, de dag nadien alweer recht moet staan voor de andere kinderen? Dat een kindje op de leeftijd van twee maanden al naar de crèche moet gaan? Dat ze in diezelfde crèche helemaal niet de liefde kunnen geven aan dat kindje dat bij z’n mama hoort te zijn omdat ze zoveel kindjes hebben die ze niet kunnen geven wat ze zouden willen? Dat we ver weg moeten zoeken naar een school die meedraagt aan de groei van een kind, die het kind op een niet-straffende, niet-oordelende en liefdevolle manier helpt groeien en die scholen vaak zelfs onbetaalbaar zijn? Hoe komt het dat we kinderen niet meer zien als een kind maar als mensjes die direct moeten meedraaien in de maatschappij en van kleins-af-aan stress ervaren? Hoe komt het dat we niet meer leren van en met verschillende generaties? Dat ouderen weggeduwd worden in een rusthuis omdat ze ‘teveel’ zijn? Dat er zoveel eenzame mensen zijn die verlangen naar mensen rondom zich heen zonder uitgesloten te worden? Hoe komt het dat we in de winkel amper nog gezonde voeding kunnen vinden (of dat we eigenlijk niet eens weten wat gezonde voeding is)? Hoe komt het dat we niet weten hoe belangrijk de zon voor ons is, of onze ademhaling, of zelfs de soort schoenen die we dragen? Hoe komt het dat er alleen maar ruzie is en oordeel? Dat we niet meer luisteren naar elkaar maar enkel kijken naar elkaar? Dat psychologische hulp onbetaalbaar is? Dat zoooooveel mensen een burn-out hebben? Dat meditatie en rust niet worden aangeleerd op school?

Hoe komt het dat heel dit coronagebeuren ertoe leidt (lijdt!) dat dit allemaal nóg meer versterkt wordt? De afstand nog groter wordt en de verdeeldheid toeneemt? We zien elkaar niet meer als mens maar als vaxx of anti vaxx, als schaap of als wappie. Ik heb zo lang gestreden, gehoopt dat ik de wereld kon veranderen maar dat kan ik niet. Wat ik kan doen is mezelf veranderen, zonder mezelf te verloochenen. Liefde uitstralen naar iedereen die ze nodig heeft en open staan voor alle hulp, knuffels en rust die we nodig hebben. In een wereld waar geld, overleven betekent, proberen om net nóg meer waarde toe te voegen door mijzelf te zijn.

Ik ben echt al lang niet meer sterk en het opgeven staat soms dichterbij dan doorgaan. Ik zou willen vluchten naar die droomwereld maar er moet nog gigantisch veel gebeuren om deze te creeëren. Ik ben er mee bezig, elke dag. Maar God, wat is dit zwaar. Had dit maar gewoon allemaal al ‘normaal’ geweest.