Chauffeur national

Elke keer opnieuw neem ik me voor om wat meer tijd in mijn blog te steken én elke keer opnieuw lukt het mij niet. Nuja, als je een tweejarige peuter in huis rondlopen hebt, heb je vaak wel wat anders te doen dan te bloggen. 

My crazy life as a truckerswife, zo begon het allemaal. Elke week alleen met Louie wachtend op onze truckerspapa die op vrijdagavond naar huis terugkeert. Sinds kort is daar een beetje verandering in gekomen. Onlangs, toen ik nog dacht dat ik de hele wereld aankon, namen Wouter en ik een grote beslissing over het truckersleven. 

’t Was vrijdagavond, na een drukke werkweek belde Wouter mij dat hij niet op tijd thuis ging zijn en ons pas op zaterdagochtend kon vervoegen. Door een samenloop van omstandigheden, je kent het wel, veel gewerkt, een peuterpuber in huis, er altijd alleen voor staan, vermoeidheid,… sloeg de paniek bij me toe. Wilde ik dit wel, wil ik echt mijn hele leven elke dag alleen gaan slapen en wachten tot mijn man thuiskomt? Wil ik echt dat Louie zijn papa bijna nooit ziet? Wil ik elke avond zelf mijn tv-programma’s kiezen? Wil ik elke avond eten wat alleen ik lekker vind? Nee nee nee! Ik besloot direct aan de telefoon te vertellen dat dit, na een jaar, toch net iets teveel energie van me vraagt. Wouter kon zich direct vinden in mijn gevoel. Wou hij elke avond in zijn vrachtwagen slapen? Wou jij zijn zoon bijna nooit zien? Wou hij elke avond wegrestaurantvoeding eten? Nee nee nee! 

Die maandag erop was alles al ik de chakos, als vrachtwagenchauffeur geraak je gelukkig heel snel aan een nieuwe job en er was steeds een bedrijf dat hem nauw aan het hart lag waar ze chauffeurs zochten. 

Een nieuw tijdperk was aangebroken, nationaal vrachtwagenchauffeur die elke avond naast zijn vrouwke en kindje in zijn bed kan kruipen. Heeeeeerlijk! 

Dus bij deze, ik ben nog steeds een truckerswife maar eentje die nu meer dan ooit geniet van haar gezin. Pas op, ’t was niet gemakkelijk. Probeer maar eens na een jaar niet samengeleefd te hebben, je terug aan te passen aan elkaar. Alle gewoonten die Louie en ik gecreëerd hadden moesten plaats maken voor Wouter, die natuurlijk ook gewoontes gecreëerd had. 

’t Eerste wat hij deed als hij thuiskwam, was zijn voeten onder tafel schuiven en wachten op zijn eten, daarna een douche nemen en in de zetel gaan hangen. Hello, ’t is hier geen wegrestaurant hè… we spraken ook weinig tegen elkaar. Want ja, we waren het zo gewoon om niks te vertellen ’s avonds. We hebben moeilijke momenten gehad, hele moeilijk zelfs. Maar ondanks dat, heeft het ons weer zoveel dichter bij elkaar gebracht. 

Want eindelijk, eindelijk, heb ik ’s avonds een gezin bij mij waar ik zielsveel van hou en alles voor zou doen. Eindelijk kan ik mijn koude voeten opwarmen aan zijn warme benen. Eindelijk kan ik hem voor ’t slapen een zoen geven en bij ’t opstaan een veilige rit wensen. Eindelijk zijn we samen!